Niewielu znam twórców filmowych na tyle bezkompromisowych, by otworzyć swoje dzieło tak, jak czyni to holenderski reżyser w swojej najnowszej produkcji. Najpierw ukazują się nam ślepia czarnego kocura lustrujące z nikłym zainteresowaniem jakąś, sądząc po przerażających odgłosach stłumionych krzyków, wyjątkowo makabryczną scenę. Następnie nie szczędzi nam widoku właśnie napadniętej w biały dzień kobiety i beznamiętnie odchodzącego, zamaskowanego gwałciciela. Jak zachowuje się po tym traumatycznym przeżyciu bohaterka? Ze stoickim spokojem sprząta miejsce zbrodni, bierze kąpiel, prowadzi rozmowę z synem, dzwoni do ślusarza jak gdyby chodziło o rutynową wymianę zamków, po czym idzie do pracy, swobodnie na powrót przybierając maskę rzeczowej kierowniczki firmy produkującej gry wideo. W czasie tych pierwszych minut Elle już powinno zrodzić się nam w głowie wiele pytań, które na dłuższą metę sprowadzają się do jednego – dlaczego? To jedno słowo może powracać do nas jeszcze wiele razy w czasie seansu, a odpowiedź zawsze będzie jedna – bo jesteśmy w świecie Paula Verhoevena i nic tu będzie przebiegało dokładnie tak, jakbyśmy tego oczekiwali.
